Never Ending Happiness

Hanggang ngayon wala pa siya. OK lang may bukas pa pero malabo. Aalis ako bukas. Bahala na.

Dec. 29

May lakad kamingg dalawa. Natuloy kami. SM Megamall ang meeting place. Dahil pinapalayas na ako ng nanay ko umalis ako at ng kaibigan ko dito ng 2:30. Pagdating namin dun nakipagkita ang kaibigan ko sa classmate nya. Laboy laboy muna. Hanggang sa dumating ang takdang panahon. Andun na siya. Nagpapanic nanaman ako. Sa Red Ribbon kami magkikita dahil gutom ako at nararamdaman kong gutom sya. At yun gutom nga sya. In a few moments, dumating na sya kasama ang kapatid at mga pinsan. Pero tumiwalag naman sya. At yun kumain na kami. Usap usap. Kahit mga walang kwentang bagay e pinagsasabi ko na, hindi lang sya mainip. Oo concern nanaman ako. Bumili sya ng envelope sa NB at sinamahan ko naman. After nun nanonood kami ng sine. Shake Rattle and Roll. Bumili ng popcorn at imbis na matakot tinawanan ang palabas. Nang matapos hinintay ang mga pinsan nya sa labas ng sinehan. Sabay sabay lumarga. Pumuntang toy kingdom at may nakitang kaibigan nya. Nung pinakilala ako, nagulat ako. Sabi nya "Ah siya pala yung cyrile!". Wow sikat pala ako! :))) Umalis kami at nagkayayaan silang kumain sa KFC. Hindi ako kumain dahil busog naman ako at wala na talaga akong pera. Nakakahiya ako. Ang hirap maging dukha. Pero nauwi din sa nilibre ako. Hiyang hiya ako. Sobra. Ayun. Kwentuhan ulit kaming dalawa. Komportable na ako sa kanya. Promise. Pakiramdam ko close pa kami kesa sa mga kaibigan ko na lagi kong nakakasama (didisregard ko ang mga kaibigan kong tunay). Basta yun. Nawala yung hiya ko. Hanggang sa umabot yung time na gusto ko ng magtapat pero hindi ko alam kung paano. At the same time natatakot ako. Natatakot ako dahil kahit alam ko na ang pagtingin namin sa isat isa wala pa rin yun kasiguraduhan na tatanggapin nya alok ko. Natatakot ako na baka mangyari ulit na mareject ako. Ayoko nun. Ang sakit nun. Basta ang hirap iexplain ng mareject. Tsk. Hanggang yun. Naglakas loob akong itanong, pinabasa ko ang text dahil hindi ako makapagsalita. Sabi nya hindi ko alam. Natahimik ako. Mixed feelings. Pero inisip ko nalang na maging masaya. Hindi ko trip ang magpa-alila sa lungkot o kahit ano pang related sa kanya. Pero kahit ganun wala. Nangingibabaw pa rin ang worry at takot. Ang hirap. Pero special sya. Rare Species. One of a kind. The best girl. No one can replace her. Basta kakaiba ang epekto nya. Basta. Yun nga nakakamiss. Gusto ko syang makasama araw araw. Iba yung pakiramdam nung kasama ko sya kahapon. Walang stress walang pressure. Lahat ng problema wala. Ang nasa utak ko lang e ang siya at kung paano ko sya papasayahin.

Cleared

Pangalawang Post! Naks! Hindi ako masipag! Nalulumbay ako! Bakit? Hindi ko sya nakausap at hanggang sa mga oras na to umaasa pa rin ako ng mag-oonline sya at mag-uusap kami. Lalo akong nalulungkot. It's not a day without anything from her. Ampf! Magkekwento nalang ako tungkol sa aming dalawa.

Dec 28. Mga hapon o gabi ata yun. Basta ewan. Niyaya ko syang lumabas. Ako ang magsisilbing tour guide nya sa araw na yun. Tutal last day nya nanaman. At may pakiramdam akong gusto kong maranasan at magawa nya yung mga bagay na hindi nya pa nagagawa sa buhay nya. Hindi ko alam kung bakit parang napaka special nya sa akin. Never akong ganito kahit sa unang pag-ibig pero hindi kami. Ewan. Compare sa lahat ng niligawan ko never ko tong naramdaman. Parang super concern ako kahit hindi naman kelangan. Basta yun. Niyaya ko siya. Gusto ko syang pasayahin. Pero nauwi sa pagback out ko. Bakit ewan? Nahihiya ako. Wala akong pera. Bakit ba lagi kong pinoproblema ang pera? Kasi nahihiya ako. Baka isipin nya ang dukha ko, baka isipin nya na if ever magiging kami wala akong maipapakain sa kanya o malilibre. Hindi ko alam. Concern talaga ako. Yun ang isa sa dahilan ko. Isa pa tinatamad ako. Pero 5% lang yun. Ayun. Sa pag-uusap namin. Ramdam ko ang disappointment nya. Ayokong itanong dahil nahihiya ako. OO may hiya pa naman ako. <\n> Nang inutusan na ako ng nanay ko na matulog, chineck ko muna ang multiply at fs ko. Pag ka reload ko ng multiply parang na-curious ako. Ang dami nyang post hindi normal yun. Dahil once in a blue moon lang sya magpost sa multi. Out of curiosity binasa ko. Nagulat ako sa nabasa ko. Ewan. Ang saya ng pakiramdam ko. Nakalimutan ko ang utos ng nanay ko. Nanginginig ako sa tuwa. Iba ang pakiramdam, parang "Wow! I'm Alive". Parang ganun. Unexplainable happiness. Bigla ko syang in-IM sa ym at tinanong ang tungkol dun. Speechless sya. Masaya ako. Natutuwa ako sa reaction nya. Basta masaya ako. Ayun. Hanggang sa mapagusapan yun. Usap usap. 360 degrees na ang ngiti ko sa muka. Hanggang sa umabot ako sa desisyon na ituloy ang lakad namin, at buti naman nasabi nya ang SM at least wala na akong aalalahanin. Nawala ang concern ko sa pera. Sinabi ko naman sa kanya na wala akong pera. Sabi nya sya na daw bahala. Humindi naman ako. Kasi kahihiyan ko yun. Basta masaya ako!

The Beginning

Tsk. Ampf. Ewan. Tama magandang simula yan. Ayun. Magbabalik loob ako sa blogspot ngaun at sana may susunod pa kung ako tatawagin ni kaibigang kasipagan. At magtatagalog na rin ako. Mas komportable ako at mas nasasabi ko ang aking nararamdaman at napapabilis pa ang pagtype ko. Pero hindi yan ang highlights kung bakit ako sinipag magsulat dito at mukang mapapahaba ito.

Ayun. Dec 24 nagkita rin kami ng babaeng inaasam asam kung makita (kala mo kaw lang ang umaasam na makita ako). Nagpapanic ako. Hindi ko alam ang gagawin ko. Wala akong perang pampakain sa kanya dahil alam kung pagkain lang ang kaya kong ibigay at alam kong kasiyahan nya. Pumunta muna ako sa bahay ng aking matalik na kaibigan para magpalipas ng oras at makipagkita na rin dahil sa higpit ng aming sked pati na rin pala sa pagkakakaaway namin dati. Kwentuhan at nangulo ng buhay ng isat-isa habang hinihintay sya. Nang kami ay mainip na nagdesisyon kaming lumarga tutal ang kanyang pinakamamahal e umuwi na rin. Eksaktong malapit sa tagpuan sya ay nagparamdam na. Tumigil ang mundo ko. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Wala akong nakahandang talumpati na pedeng ibato sa kanya. Wala akong alam in short. Gustuhin mo mang mag-moonwalk at pabagalin ang oras wala akong magagawa dahil hindi naman ako si Hiro Nakamura (Heroes : Kung hindi nyo pa napapanood yan, panuorin nyo! The best! Ayan ini-endorse ko na!) at wala rin akong time machine na hanggang ngayon e wala pang nakakaimbento. Ang haba ng eksplenasyon ko tama na. Pero wala rin nasa tapat na rin ako ng tagpuan. Kelangan ng ihanda ang mga nalalabing salapi mukang hardcore to. Kasama ang dalawang alepores ko biro lang kaibigan ko sila, dahil hindi ko kayang mag-isa at harapin syang magisa. Hindi ako natatakot. Nahihiya lang ako. Gusto ko rin ng referee na if ever e bigla nya akong sakalin sa tuwa kung matutuwa man sya sa mala-anghel kong pagmumuka e may aawat sa kanya. Habang ang dalawa kong kaibigan e naisipang umorder ng kanilang kakainin, e naramdaman ko ang chakra nila. Patay. Anong gagawin ko?! Ampfness! (FYI : ang ampfness na ang mura para sa akin dahil hindi ako nagmumura) Ayun. Salamat sa cap ko at may panalag ako. Pero naramdaman nya rin ang chakra ko. Simula na ang kahindik hindik na palabas. Umupo sya sa harap ko. Kasama nya ate nya na dahilan para mas lalo akong maging speechless at manghina pero umalis din naman. Bating panimula ko sa kanya e kung gusto nya bang kumain. Kelangan nyang pumayag dahil pipilitin ko sya. Umorder ako ng Halo-Halo (muntik ng ice cream ang ilagay ko). Tamang tama sa panahon, Malamig, samahan mo pa na habang kumakain kami nasa tapat kami ng aircon. Solve. Ayun kwentuhan. Palitan ng regalo. Usap usap. Hanggang dumating ang ate nya. At yun kwentuhan ulit. Sila na ang naging bida ang ate nya at ang mga kaibigan ko. Extra nalang kami. Nang dumating ang alas sais, nagpaalam kami sa isat isa. At ayun.

12 na. Xmas na. Via texting sabay kami nagbukas ng regalo. Pinauna ko sya (pero hindi kami sabay nagbukas dahil nga pinauna ko siya! Tanga ampf) Ayun. Ready na ako para sa disappointment, dahil nga sa regalo kong unggoy na binigay ko sa kanya na galing blue magic. Pero ng nalaman kong very appreciated naman pala e nabunutan ako ng tinik. Ayun walang sawang pasasalamat at sinabi nya pang may resemblance kami. Ampf. My turn. Ayun binuksan ko habang ang mga pinsan ko e nakapalibot sa akin. Hindi ko alam. Parang ang special ko e magbubukas lang naman ako ng regalo. Pagbukas ko, tumulo laway ko (idioms lang mga brad) dahil hindi ko akalain ang binigay nya. Lacoste na pabango at Wallet na Girbaud. Ampf. Yun ang nasabi ko. Pero ang pagkakataon nga naman. Kung kelan ko kelangan ng wallet at pabango e dun sa dumating. Napakahusay mo. Ayun. Walang sawang pagpapasalamat din ang binigay ko sa kanya.

Depleted

Both my mind and body are always drained since the second semester start.

One subject was the only source that's why I am always drained and that is none other than COMP104 (System Analysis and Design). Shit. Every time I stepped on the floor of that room and saw the visage of that professor makes me weak. Every words that came out to her was one of the reason why I always feel this abnormalities. In addition, every time she torture us and gave a mini project (for her, not for us) is a big hindrance to my happiness. Instead of doing unnecessary things, I am oblige to force my mind and put all my time doing this project. I also realized that I have no rest day even the weekends is not exempted. One big big factor is my group mate. Yes this project is a group my project, but I am the one who manage all of this. I am the brain at the same time the body of this project.

-\m/-

I didn't imagined that one of my favorite subject was also the suspect. That is IT105 (Application Development). This is a programming subject that's why I like it, because someday I want to be a programmer. I feel irritated to my professor, the way he taught us is not appropriate for me, because of his voice.

That's all for now.

Preparation

I didnt expect that this semester will be a tough one. Argggg. I expect that this semester will just like the previous semester i took, but i didnt met that expectations. But it is ok. Still this semester will going to pour more blood. System Analysis & Design. One of my major. I thought that this subject will focus on programming, I have no idea. Then the time has come. 2nd day of our meeting, last week. Our professor orient us about the subject. A lot of talking and explanation. She mentioned about the project that we will undergo. Since it is a project we feel comfortable unfortunately she mentioned the words "THESIS" and "DEFENSE". We all shocked based on what we here. During that time, I think my world was going to destroy. Most students didnt want to make this type of project.

I need to focus much more in this subject. This subject needs to consume more analyzation and efforts.

Alter Ego

Now I am starting to change the face of my blog. From tagalog to english post. I am opposing my previous post about people who wrote an english post.

Why I am doing this? Because I need to improve my writing skill at the same time to improve my grammar. I woke up one day, realizing that I need it, also I have a subject which is writing in discipline. I'm become conscious in writing and talking english.

This is just an introduction about the changes in my blog. I hope you'll accept and still be one of my readers even though I am not active and communicate to you guys. I'm between life and death because of school works.

That's all.

Spyware

Wala lang akong magawa. May exam pa ako sa Theology bukas pero eto ako hindi nag-rereview, ang galing ko talagang estudyante. Pagaganahin ko nanaman ang kapangyarihan ng stock knowledge ko. Napapansin ko kasi lately, pag oras na ng exam, may kakayahan akong ibalik ang mga natutunan ko kahit hindi ako nag-aaral. Pero wala syang kinalaman sa ipopost ko talaga.

Mahal ko ang computer ko, pero wala akong anti-spyware. Bumibili ako ng kung ano anong software pero ang anti-spyware ang lagi kong nakakalimutan bilhin. Kala ko kasi malakas ang panangga ng computer ko laban sa mga spyware kaya lagi kong nakakalimutan bumili nun. Lagi ko tong dine-defrag at kini-clean-up para naman maging ok to, pero hindi pala sya ganun ka ok para i-check lahat kung may kung anong uod ang dumapo sa system ko. Pero dati pa yun nung aanga anga pa ako. Ngaun umeepekto na ang sintomas ng pag-atake sa akin ng mga spyware. Bigla nalang to namamatay. Nung una sabi ko baka may napindot lang ako, pero naulit, naalarma na ako, pero hindi ko pa rin naisipang bumili ng anti-spyware. At yun one time bigla nalang nagloko pC ko, nag-corrupt at hindi maayos ang POST nya, kahit ang pagpasok ko sa BIOS/CMOS set-up e apektado dahil sa unknown language na nakabas sa PC ko. Kaya pinatay ko sya at nagpabili na ako sa nanay ko ng anti-spy pero hindi sya bumili.

Hanggang kahapon, kausap ko ang isang kaibigan. Nirekomendahan ako ng anti-spy. Hack nga lang. Napakahusay. Pero ayos na rin kesa naman sa wala at libre pa. :)))))

At yun nga naisipan kong i-scan ang PC ko, at napa-wow ako sa daming spyware na meron ako. 363 silang lahat. Buti nalang hindi malalang spyware ang pumasok sa akin. Medium lang rank lang sila.

Yun lang.

P.S Gusto ko ng palitan ang processor ko kahit Core2 Extreme lang. 4GB na RAM. Yun lang naman ang kahilingan ko. Pero kung mabait kayo, bilhan nyo nalang ako ng CPU. :D Isa pa pala. Gusto ko ng OS ng Windows XP Black (illegal yan! hahaha!)